Domowa dyscyplina, cz.4

Inna sytuacja, którą pamiętam to braki w zakupach. Też jedna z pierwszych, prawdziwych kar jakie ode mnie otrzymała. Wróciłem zmęczony do domu, po ciężkim i długim dniu w pracy. Anulka miała zrobić zakupy i prosiłem ją, żeby kupiła mi piwo. Miałem ochotę wieczorem się napić. Jakież było moje zdziwienie, gdy otworzyłem lodówkę i nie mogłem go w niej znaleźć. Zawołałem ją i zapytałem, czy pamiętała, aby kupić mi piwo, o które ją prosiłem. Sądziłem, że kupiła tylko zapomniała wstawić do lodówki. Przecież nigdy o niczym nie zapominała.

Domowa dyscyplina, cz.3

Wyprowadziliśmy się zaraz po maturze. Oboje dorabialiśmy w gastronomii i dzięki temu wynajęliśmy mikroskopijnych rozmiarów mieszkanko, ale wówczas zupełnie nam to wystarczało. Nareszcie byliśmy sami. Nie musieliśmy już uważać ani być cicho. Zaczęliśmy się bzykać jak króliki. Kilka pierwszych razy męczyliśmy się z jej bólem, ale potem było już dobrze. Poszliśmy do lekarza, żeby nie było żadnej wpadki.

Domowa dyscyplina, cz.2

Od tamtego dnia, nie mogłem już myśleć o niczym innym. W każdej wolnej chwili grzebałem gdzie popadnie, zgłębiając wiedzę na ten temat. Chciałem, by Aneczka czuła się przy mnie bezpiecznie. Pewnego razu trafiłem na stare ryciny przedstawiające mężczyznę i kobietę, przełożoną przez jego kolana. Odwracała głowę w jego stronę, wyglądała jakby na zaskoczoną, a on dawał jej klapsa. Ryciny były podpisane jako domowa dyscyplina. Tak trafiłem na coś, co zawładnęło moimi myślami i ciałem do reszty.

Obserwator cz.1

Od rana nie mógł się na niczym skupić. Stukał palcami o stół, wpatrując się tempo w monitor. W końcu chwycił telefon i wybrał jej numer. Podskoczyła na krześle, gdy dźwięk telefonu rozległ się u niej na biurku, a jej puls przyspieszył widząc jego numer. Wydzwaniał od tygodnia, po kilka razy dziennie. Odebrała po 3 sygnale:

– Dzień dobry Panu. W czym mogę…

– Napisałaś już? Zaczynam się niecierpliwić… – przerwał jej.

– Tak, tak, proszę Pana. Dopracowuję szczegóły. Niedługo…

– Za kwadrans widzę Cię u siebie. – nie pozwolił jej dokończyć i nie czekając aż cokolwiek zdoła z siebie wydusić rozłączył się. Spojrzała na zegarek, odliczając minuty i przygotowując się psychicznie na spotkanie.

12 postanowień, cz.11

LISTOPAD 2020

Wybrałam kilka ujęć, które pasowały do wnętrza, wywołałam je i oprawiłam w ramki. Prezentowały się jak z najlepszych life stylowych magazynów. Powiesiłam je na taśmę samoprzylepną w garderobie i nad łóżkiem w sypialni. Nic oczywiście mu nie powiedziałam. Byłam ciekawa kiedy zauważy i jaka będzie jego reakcja.

Gdy wrócił, przywitałam go czule i chodziłam za nim krok w krok, czekając, aż zauważy zmiany. Po wejściu do sypialni, jak zwykle rzucił marynarkę na fotel, buty zdjął po drodze do łazienki i poszedł się wykąpać. Myślałam, że nic nie zauważył, jednak po chwili cofnął się i spojrzał nad łóżko, a potem obrócił głowę w moją stronę. Jego mina wyrażała podziw i zdumienie jednocześnie. Podszedł do mnie i objął mnie w pasie.

– Zacne dzieło, proszę Pani. – skomplementował moje zdjęcie.

Piękna Bestia, cz.3

Tak jak sądził i tak jak go ostrzegano, współpraca z Kristy Woods nie należała do najłatwiejszych. Wszędzie musiała mieć ostatnie zdanie, a Mark musiał się nieźle postarać, aby przeforsować swoje argumenty. Jej, były logiczne i przemyślane i choć wiedział, że nie będzie łatwo, postanowił zaryzykować.

– Co to ma znaczyć?! – Wparowała do jego gabinetu z dzikim, przejmującym jazgotem, rzucając mu na biurko papiery i trzaskając za sobą drzwiami. Trzeci raz w tym tygodniu. Już niemalże się do tego przyzwyczaił, jednak nie mógł pozwolić, aby traktowała go w ten sposób.

– Nie rozumiem, o co Ci chodzi – skłamał, nie odrywając oczu znad magazynu gospodarczego.

– Usunąłeś wszystkie moje pomysły. To zupełnie inny projekt! – wrzeszczała, machając rękami. Odłożył magazyn na biurko, złożył dłonie jak do modlitwy i przytknął koniuszki środkowych palców do ust. – I na co się tak tępo gapisz?! – zapytała rozzłoszczona po chwili milczenia. – Nie masz mi nic do powiedzenia?

Piękna Bestia, cz.1

Dzień płynął leniwie swoim własnym rytmem. Za oknem siąpił deszcz, w kubku parowała kawa. Poranna konferencja przebiegła pomyślnie, choć spodziewał się po niej czegoś więcej. Koło południa odwiedził go ojciec. Rozsiadł się w skórzanym fotelu, by zakomunikować mu swoją decyzję.

– Przyjęliśmy projekt Alexa Younga do realizacji. – powiedział spokojnym tonem.

– Świetna wiadomość tato. – odparł.

– Chcę, żebyś się nim zajął. – przekazał mu kolejną nowinę.

– Jeszcze lepiej. – wyraził swoją aprobatę. Alex Young był trudnym i wymagającym klientem. Od początku miał ochotę i pomysł na ten projekt. Lubił wyzwania. Nigdy też nie zawiódł ojca, ani nie nadszarpną jego zaufania, dlatego był pewien, że gdy ojciec w ogóle zdecyduje się w to wejść, przekaże pałeczkę właśnie jemu. Nie mylił się, jednak nie do końca przewidział taki bieg zdarzeń.

Mów do mnie jeszcze, cz.6

Odłożyła kartki, czekając na dalszy rozwój akcji. Czy to już koniec? Czy pozwoli jej się ubrać i wrócić do swoich obowiązków czy przygotował dla niej coś jeszcze? Zastanawiała się. W dalszym ciągu skrępowana swoją nagością, nie podnosiła wzroku.

– Podobało Ci się to, co czytałaś? – zapytał, przerywając niezręczną ciszę. Pokiwała głową, czując, że czerwieni się jeszcze bardziej.

– Podnieciłaś się? – zapytał retorycznie. Przez rozchylone uda doskonale widział jaka była mokra. Zastanawiał się jednak czy mu się do tego przyzna. Ponownie przytaknęła. To go jednak nie usatysfakcjonowało.

Mów do mnie jeszcze, cz.4

– Rozsuń uda. – polecił jej. Nie był pewien, czy będzie na tyle odważna, ale chciał ją zobaczyć. Całą. I jej reakcję na to, co czyta. Słysząc jego polecenie zalała ją fala podniecenia, westchnęła ciężko, jednak nie mogła mu odmówić. Powoli, lekko rozsunęła nogi. Zaskoczyła go. Postanowił zbadać jej granice.

Mów do mnie jeszcze, cz.1

Tego dnia przywołał ją do siebie. Po chwili potężne, ciężkie drzwi otworzyły się i weszła do środka. Stanęła po przeciwnej stronie biurka niepewna jego zamiarów.

– Rozbierz się. – powiedział, nie odrywając wzroku od monitora. Spojrzała na niego zdumiona. Jak może prosić ją o coś takiego? – zastanawiała się. – A nie, nie prosić. Kazać. Gdy nie dostrzegł najmniejszej reakcji z jej strony spojrzał na nią poważnym wzrokiem i powtórzył: